İSVEÇ POSTASI

Osmanlı İmparatorluğu 1600’lü yıllardan itibaren adım adım gücünü yitirmiş, gerileme devrine girmişti. Artık toprak kazanamıyor, eldeki toprakları korumaya çalışıyordu. Medrese adı altındaki gerici eğitim yuvalarında safsata üretiyordu. Devlet yozlaşmaya doğru hızla adımlarla ilerliyordu. Halbuki batılı devletler bilimde, teknikte ve üretim alanlarında gerçekleştirdiği atılımlara adım adım sanayi devrimini yapmış, pazar bulma, sömürge ülkeler ele geçirme amacıyla birbirleriye kıyasıya bir rekabet içerisine girmişti.

Böylece aradan 200 yıl geçti. Osmanlı da değişen bir şey yoktu. 1800’ler çöküşe girdiğini gösteriyordu. Batı artık Osmanlı’yı “Hasta adam” gözüyle değerlendiriyor, aralarında paylaşım antlaşmaları yapılıyordu. Osmanlı’nın hazinesi tamtakır bir hale gelmiş, borç peşine düşmüştü. Bunun tek nedeni batıdaki gelişen bilimin ilerleyişine göz kapamaktı. Batnın bilim alanında ilerleyişi sanki Osmanlı ve dolaysıya aydının gözünü kör etmişti.

1830’lardan sonra başlayan değişim hamleleri pek yeterli değildi. 1860’dan sonra az çok ve yavaş yavaş uyanmayan başlayan Osmanlı aydını bu kezde üzerindeki baskıyla birşey yapamaz duruma düşmüştü. Anlaşmalı olarak tahta oturan II. Abdülhamit, 1876 yılında “Meşrutiyeti” kabul ederek İlk “Osmanlı Anayasa”sına onay vermişti. 1877/78 Osmanlı - Rus harbi bahane edilerek anayasa yürürlükten kaldırıldı. II. Abdülhamit tam bir istibdat yönetime geçti. Aydınlar ülkeden kaçmaya, kaçamayanlar zindanlara koyuldu ve kimileri de zindanlarda boğularak öldürüldü.

Bu durumdaki Osmanlı’nın yapacak birşeyi kalmamıştı. Borçlarını ödeyemiyor ve başına 1881 yılında “Düyunu Umumiye” adıyla borç veren ülkelerin kurduğu kuruma vergileri toplama yetkisi veriyordu. Osmanlı’yı artık yabancı elçilerin silindir şapkaları yönetiyordu.

1909 İkinci Meşrutiyet ve İttihat Terakki’nin iktidara ortak olması durumu değiştirmedi. Osmanlı bu koşullarda Birinci Dünya Savaşı’na Almanların yanında katılmakla kurtulacağını düşündü ama, tam tersi oldu. Büyük savaştan yenilerek çıktı ve parçalanarak, işgal edildi.

İşte bu aşamada “Mavi Gözlü, Sarı Saçlı Dev” ortaya çıktı. Bu dev, Gazi Mustafa Kemal Paşaydı. Halkına ve askerlerine, “Ya İstiklal Ya Ölüm” sloganıyla emperyalizmin güçlerinin karşısına dimdik ayakta, gögsünü gerek karşı çıktı. 19 Mayıs 1919’dan 9 Eylül 1922’ye kadar süren uzun soluklu var ya da yok olma anlamına gelen “Kurtuluş Savaşı”nı verdi. Bu savaştan utkuyla çıkarak, ülkeyi emperyalizmin çizmelerinden kurtardı.

Önce 11 Ekim 1922’de “Mudanya Mütarekesi” ve arkasından 24 Temmuz 1923’te “Lozan Barış Antlaşması”nı başarıyla sonuçlandırarak ülkenin bağımsızlığını sağladı.

Bütün bu çalışmaların bir neticesi olmalıydı. Ankara’daki Büyük Millet Meclisi sert tartışmalara sahne oluyor. Kimse ağzına yeni ülkenin rejiminin “Cumhuriyet” olması gerektiğini söyleyemiyor ama, bir tek kişi bunun böyle olacağını biliyordu. Gazi Paşa, daha Kurtuluş Savaşı’na başlamadan önce Mazhar Müfit Kansu’ya, zaferden sonra ülke yönetiminin “Cumhuriyet” olacağını dikte ettiriyordu. Çünkü, zafere ulaşılacağına kendisini indırmıştı. Bu inanç ona zaferi (utku) getirdi. Atatürk’ün Cumhuriyeti ilan edeceğini ve ona karşı çıkan çok yakın silah arkadaşları, “Biz olsaydık bu savaşı kazanamazdık, Biz olmasak da Mustafa Kemal bu savaşı kazanırdı” demek durumunda kalarak hatıralarına yazacaklardı.

Gazi Mustafa Kemal Paşa, meclisteki tartışmalara son vermek amacıyla noktayı koyacaktı. 28 Ekim akşamı yakın kurmaylarını toplayarak, “Efendiler! Yarın Cumhuriyeti ilan ediyoruz” diyecekti. Bunu da tüm karşı olanlara karşı gönülden gerçekleştirerek, çağdaş Türkiye Cumhuriyeti’nin temellerini attı. Devrimlerini büyük bir şevkle gerçekleştirdi.

29 EKİM CUMHURİYET BAYRAMI’MIZ KUTLU OLSUN...

“NE MUTLU TÜRK'ÜM DİYENE...”