Türk solunda mirasa konmak epey yayıldı. Tarihsellik kazanmak yönünde kazandırıyor da olabilir. Ne ki kazandırması o kalıtın ilkelerine uygulamalarınızla bağlı kalmanıza, gönül vermenize koşuttur. Komünistler Mustafa Suphilere bağlı olduklarını duyururken, yakın dönemin gözdesi Türkiye İşçi Partisi adını alan oluşum doğrudan açıklamasa da 1965 seçiminde 15 milletvekiliyle TBMM’ye girerek Türk sol hareketine tarihsel ivme sağlayan, halkla bütünleşen TİP’i sahiplenmektedir. Bunu yaparken sormaca (anket) mi yaptılar? Kamuoyuna mı sordular? Sanmıyorum. Oldubitti beraberinde o eski TİP’teki siyasal  anlayışı savunsalar ve gösterseler sorun olmayacak. Yaşanan öyle mi?

Erkan Baş’ın haykırışları arasında bir bakıyorsunuz, Kürt faşistleriyle birlik olunmuş (zaten artık en azından HDP’li olunmadan solcu olunamıyor), yine posbıyık bağırışlar arasında 72 mezhep, soy sop, millet, halk adı saymalar, diğer tarafta halka komünizmi anlatmalar… Lenk duruma getirilmiş Cumhuriyetin 100. yılındaysak, bir o değin süre de sosyalizm-komünizm geçmişi var demek yanlış olmaz. Bırakın halkları, halkla en gücük gönül bağı kurulabilmiş mi? Evetse nasıl, hayırsa neden?

Tarihsel TİP yine tarihsel bildiriler yayımlamış, somut olarak kimliğini kazanmış, kesin iz bırakmış partidir. Bu satırların yazarı, üç önderinden biri olan Prof. Sadun Aren’in hem öğrencisi hem yakınıdır. Diğer liderler Doç Dr. Behice Boran ile Mehmet Ali Aybar’dır. Ömürleri hapisle, sürgünle, baskıyla geçmiştir. Aralarında rekabet bulunmasına karşın üçü de aynı partide olabilmiştir. Günümüzdekiler iki gün bir arada duramazlar. Cumhuriyet Devrimini hiçbir zaman küçümsemediler, önemsizleştirmeye çalışmadılar. Sömürüye sınıfsal eleştiriyle baktılar, demokrasiyi sınıf temelinde geliştirdikçe insan haklarının da, etnik ve haklı istemlerin de kazanılacağını savundular. Şunu anımsatmadan geçmemeli, güzelim TİP’in kapanışına içlerindeki Doğulu Öbek Kürtçü istemleriyle neden olmuştur. TİP’in bu davadan sonra bir savı, varlığı kalmamıştır.

Günümüz TİP’i daha birkaç gün öncesine kadar ergenekonu gerçek, Silivri davalarını doğru ve iyi, cemmat – tarikatları sivil toplum sayıyordu. Belki hala öyledir, bilmiyoruz. Çünkü hemen hiçbir yaşamsal konuda bildirileri, tavırları yok. O yaşamsal konular neler? Emperyalizm, Atatürkçülük, etnik küresel Balkanizasyon operasyonları, şiddet… Bu konular onlarda yasaklı, mayınlı alanlar.

Lütfetmişler, Cumhurbaşkanlığında Kemal Kılıçdaroğlu’na oy verin demişler (Bu kesimin tüm siyasetlerinde aynı yönlendir yok). Peki, salak olmayan sormaz mı, Yeşil Sol’a verilmesi istenen milletvekili oyları, her işin yolunda gittiğini varsaysak bile yarın Kılıçdaroğlu’nun ve CHP’nin önüne etnik istemler için, diyet olarak konmayacak mı? Konacağı gün gibi açık. Bu yapılan, en gereksinim duyulan, bir oyun çok şey değiştirdiği dönemde ayrı “baş” çekmek, bölmek demek değil midir?..

Siyaset, içtenlikli siyaset hamaset haykırışları değil, gericiliğe, faşizme karşı birlik olabilmeyi bilmektir. Bu aymazlıkların sonu gelsin artık!