Türkiye’nin hangi gündemi diğerinden daha az önemli sayılabilir ki. İşte Yargıtay’ca onanan “Umut Operasyonu” davası kararları. Aralarında Uğur Mumcu, Ahmet Taner Kışlalı, Muammer Aksoy, Bahriye Üçok'un öldürülmesi olaylarının da bulunduğu çok sayıda kıyımı kapsayan sözkonusu dava yıllardır sürüyordu. Oysa başta Uğur Mumcu olmak üzere, kıyılan aydınlarımızı büyük kitlelerin uğurladığını, verilen “namus sözleri”ni, “Devlet biliyor, bir tuğla çekilirse yıkılır” yönündeki açıklamaları anımsıyoruz. İnsanın, bu ülkenin aydını olma yolunda çalışıp da bu kıyımlardan canı yanmaması olanaksızdır. Davada adı geçen kıyım örgütlerine bakar mısınız: “Tevhid Selam Kudüs Ordusu Örgütü”, “İslami Hareket Örgütü”. Bu kıyım örgütleri ülkede aydın avına çıkar da örneğin Milli İstihbarat Teşkilatı ne yapar? MİT’in Türkiye yurttaşlarını korumak gibi bir görevi, sorumluluğu ne zaman olacak? (Yine bir Maraş, Taksim, Gazi, Sivas kıyımları da anılanlardan ayrı tutulamaz).
“Umut Operasyonu” davası ve benzer davalar için genellikle aydınlanmacı kesimlerde ileri sürülen savlardan biri de İran’ın, SAVAMA’nın bu kıyımların aracısı, tetikçisi olduğu, asıl karar odağının yayılmacı güçler olduğu savıdır. Ne ki bu sav gerçek olsa da kıyımları tümüyle açıklamaktan yer yer uzaktır. Çünkü İran’ın tetikçi, kullanılmış güç olması, sözkonusu kıyımlardaki, ağır suçlardaki sorumluluğunu ortadan kaldırmaz; suçtaki payını, devletsel boyuttaki tasarısını göz ardı etmeyi gerektirmez. İran’ın Türkiye’ye ülkü, yönetim aktarmak (rejim ihracı) tasarı ve uygulamalarından bugün bile geri durduğuna ilişkin bir değişim gözlenmemiştir. Düşmanca siyasasında başlıca gücünü ise, her ne kadar son yıllarda görüş ayrılıkları varmış gibi görünmeye çalışsalar da Türk yönetimiyle olan dinci ülkü ortaklığından ve Türkiye’nin enerji gereksiniminin yaşamsallığından, İran’a bu konudaki bağımlılığından almaktadır.
Ülkemizin ulusal çıkarları, yayılmacılıkla gericilik arasında yan tutmamayı; yurttaşlarımızı, aydınlarımızı her saldırıya karşı korumayı gerektirmektedir.
